ASHEVILLE en ROANOKE

We denken vaak van onszelf dat we tolerant zijn ten opzichte van kleurlingen. Maar onze houding is meer dan eens hipocriet te noemen. We willen niet dat 'vreemdelingen' ons werk afpakken. Maar aan de andere kant zoeken we tot in Polen om goedkope zwartwerkers onze huizen te laten opknappen.

Wij hebben de Polen. Aan de andere kant van de oceaan hebben ze de Afro Amerikanen. Die liggen ook niet "in de smaak". Zeker niet in het zuiden van de Verenigde Staten; Waar dat dan wel begint, het zuiden? Wel, daar is niet iedereen het over eens, maar laat ons de lijn voor het gemak ter hoogte van Washington DC trekken. Alles onder DC is het zuiden, en precies daar zitten we al een weekje of drie rond te rijden. Deze zuidelijke staten (we rijden door Virginia, North Carolina, South Carolina) hebben een rijke geschiedenis, maar het is ook een erg bloedige. Nauwelijks 200 jaar geleden was slavernij hier nog een officiëel erkende vorm van inkomsten. En wat zie je vandaag? Ouders die hun kind liever niet naar een school sturen waar er teveel zwarte klasgenootjes het gemiddelde van de klas naar beneden dreigen te halen. Zwarte gemeenschappen in gure buitenwijken. Druk op de politiek om werk te maken van sociale woningbouw. Veel werklozen onder de zwarte bevolking.

Wat een lange intro om uiteindelijk in het zuidelijke stadje Asheville aan te komen. Wij hadden de indruk dat alle verdrukte progressieven, alle in het nauw gedreven homosexuelen en de hele daarbij horende art scene plots weer naar boven komen in Asheville. We vonden in Asheville geweldig leuke vintage winkeltjes, kleine mode designers en een pak kunstgallerijen. Wat ons nog het meest opviel: de tatoeages. Ik heb de indruk dat een kandidaat inwoner van Asheville meer kans maakt bij de burgemeester als hij of zij wat inkt kan tonen op het frêle vel.

En daarna door naar Quality Inn in Roanoke. Hoewel we meestal bij Servas families verbleven, hebben we ook onze portie Days Inns, Quality Inns en Motel 6's gehad.

Wat een lange weg tot Roanoke! Een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen, maar ik deed het een vierde keer. Weeral de Blue Ridge Parkway op, en weeral de afstanden verkeerd ingeschat.

link naar vier minuten rijden over de Blue Ridge Parkway

Toen we een afslag zagen naar het vlakbij gelegen dorpje 'Little Switzerland' reden we van de weg af, in de hoop dat iemand in het dorp ons zou kunnen helpen een kortere weg te vinden naar Roanoke.

Enter 'Books and Beans', een supergezellig winkeltje boordevol boeken en een expressomachien dat die dag helaas de geest had gegeven. De energieke jonge dame achter de kassa maakte echter veel goed. Ja, ze zou ons helpen met een kortere route. Ze begon haar zoektocht op Google Maps, en ging daarna naar de buurman ("ik laat jullie even alleen in de winkel, ga gerust in de salon zitten") om de routebeschrijving uit te printen. Daarna kletste ze nog een hele tijd door over haar leven en haar lief, uitte zich in duizend verontschuldigingen omdat het allemaal zo lang had geduurd en om het goed te maken schonk ze Ingrid bij het afscheid een kleine 'Cardinal' kado. (Cardinals zijn de rode vogels die je hier zo vaak ziet, en in het winkeltje verkochten ze kleine houten cardinals voor in de kerstboom.)

Ik weet niet, maar volgens mij zijn ze in het Zuiden héél erg open ten opzichte van vreemdelingen. Als ze niet zwart zijn. En al helemaal als ze uit Europa komen.