Er zijn geen rechtstreekse vluchten van P-au-P naar Quito, maar bijvoorbeeld wel vanuit Miami. Dan kun je natuurlijk van de nood een deugd maken en omdat ik nog nooit in Miami was geweest, wilde ik er best wat meer zien dan de transitzone.
2 weken voor vertrek stuurde ik een mailtje naar Tom en Marisol, Servasleden (www.servas.be) vlakbij Miami Beach, met de vraag of ze mij enkele dagen wilden hosten. Geen probleem! En met de businstructies van Tom geraakte ik makkelijk ter plekke.
Bij Tom en Marisol kwam ik terecht in een multicultureel gezin en kon ik al meteen m’n Spaans beginnen oefenen -dit geldt trouwens voor heel Miami- De kinderen hadden net een week springholiday en dus kon ik een dag mee op familie-uitstap naar de Everglades. De 2 dagen dat ik alleen doorbracht, genoot ik van lange strandwandelingen, Starbucks frappuccino’s, sightseeing in de bus naar de Aventura Mall en ’s avonds urenlange gesprekken met Marisol. Die paar dagen zijn omgevlogen, Miami is een plaats om nog eens naar terug te gaan.
In Quito stonden Anneleen en Stijn me in de luchthaven op te wachten. We hadden mekaar alweer sinds de zomer niet meer gezien en het is altijd een fijn weerzien!
Eigenlijk had ik gedacht om deze keer eens redelijk wat in m’n eentje gaan rond te trekken, maar na een eerste trip, voelde ik al dat het alleen bussen en alleen aan een tafeltje toch niet zo m’n ding is.
Voor de weekends hadden Anneleen en Stijn al leuke dingen gepland:
Eerste weekend: Archidona, in Hosteria Hakuna Matata, gerund door Belgen, waar ik in enorme verleiding kwam om er grond te kopen om er m’n droom in vervulling te brengen nl een hotelletje beginnen. Archidona is erg groen, je zou het al Selva (jungle) kunnen noemen, allez zoiets als pre-selva. Niet alleen mijn bankrekening maar ook Hans zette me met beide voeten terug op de grond. Na dat weekend heb ik veel met Hans gemaild en geskypt, maar de streek trekt hem absoluut niet aan. Te plat. Hij is meer voor de Sierra (bergen, ‘a room with a view’). Och ja, wat is er mis met een droom die een droom blijft?
Tweede weekend: Puntalés. Anneleen en Stijn hebben Ecuadoriaanse vrienden die er een finca hebben met wat dieren, een moestuin en een fenomenaal zicht. Ja, hier begrijp ik weer wat Hans bedoelt! Is er hier geen lapje te koop?
Het grootste plezier van Carla en Hugo is het ontvangen van familie en vrienden. Carlita is dan ook een crème van een gastvrouw. Ze serveert heerlijk eten en begeleidt ons naar een Nationaal Park (sorry, naam vergeten te noteren) met een prachtige plant die maar 1 cm per jaar groeit. Op de foto kan je zien dat er vele planten meer dan 100 jaar zijn.
Laatste weekend: traktatie van Stijn en Anneleen in een mooi Italiaans restaurant: ambiance en lekker eten verzekerd. Nogmaals bedankt! En ’s anderendaags was ik mee uitgenodigd op de barbecue bij Evelien, een collega van Stijn.
Op weekdagen werkte ik het volgende programma af: 2 dagen Otavalo, waar ik via Stijn op bezoek kon in de Pestalozzischool, een Montessorischooltje voor Buitengewoon Onderwijs; met Stijns baas Wim mee naar Ibarra op schoolbezoek (het bloed kruipt waar het niet gaan kan); 2 dagen Mindo; wandelingen in Parque Metropolitana en Parque Carolina; surfen op het internet (dit keer geen frustratie aan de computer, het werkt!)
Je begrijpt dat het na 25 dagen fun wel wat moeilijk is om terug te keren naar Haïti, but here i am … , terug bij Hans, het goede deel van het terugzijn. Maar deze keer is het slechts van korte duur. 2 mei zijn we hier weg! Jammer dat het Haïti-verhaal geen happy-end heeft. Hopelijk voor de Haïtianen komt zo’n moment er gauw! Martelly kan zingen, maar of hij ook kan regeren?
Hans is hier uiteindelijk 7 maanden aan de slag geweest. En voor mij waren die 3 maanden erg leerrijk. Het zet je met je voeten op de grond! Me aanpassen aan een totaal andere cultuur lijkt moeilijker te lukken dan eerst gedacht. Misschien ben ik minder tolerant dan verwacht (Hans knikt van ja). En m’n kijk op de (ngo)wereld is ook weer wat bijgesteld.
