zaterdag 14 mei 2011

SERVAS

Van nu af aan verblijven we bijna uitsluitend bij Servas gezinnen. 

Servas (www.servas.be) is een bijzonder leuke formule om rond te reizen en andere mensen te leren kennen. De organisatie stelt mensen in staat dichter bij elkaar te komen, elkaars cultuur te leren kennen en ondanks de diversiteit tussen mensen toch naar meer verdraagzaamheid te streven. Servas staat voor 16.000 "open deuren" over heel de wereld. In de Verenigde Staten alleen al zijn er duizenden gezinnen die hun huis met andere Servas leden willen delen.

Omdat we de gezinnen waar we verblijven ook telkens willen bedanken met een briefje, heb ik beslist om vanaf nu elk bezoek bij een Servas familie in het Engels te documenteren, zodanig dat die gezinnen in kwestie het verhaal dat ik erbij schrijf, ook kunnen begrijpen. 

Het vervolg kunnen jullie voortaan lezen onder de rubriek 'Servas' bovenaan deze pagina.



woensdag 11 mei 2011

SYB

Van nu af aan is het feest. We blijven nog twee maanden plakken aan de oostkust van de Verenigde Staten voor we naar huis terugkeren. 

Eerste stop: Rockport, vijftig kilometer boven Boston. Syb woont in de deelgemeente Pigeon Cove, op tweehonderd meter van de oceaan. Hij is de oprichter van Norvell Jefferson, een productiehuis waar ik in het verleden veel en graag voor heb gewerkt. Het productiehuis is een beetje speciaal en Syb is al helemaal speciaal. Of hoe verklaar je anders dat je als Nederlander zo'n tien jaar geleden de beslissing neemt om samen met je vrouw en vijf kinderen een nieuwe start te nemen in deze uithoek van Boston. 








Nu ik bij hem op bezoek ben geweest, begrijp ik hem beter. Hij heeft het mooi voor elkaar daar in Rockport: superknappe woning, een superbe vrouw Saskia, drie prachtige jongens Shaffy, Sam en Gideon (de twee oudste waren in Nederland en hebben we niet gezien), een 'big fat urban vehicle' en een 'smal old army vehicle' en ook nog ergens een boot in de maak. Omdat ik Syb zo een bijzonder personage vind, wilde ik vooral dat Ingrid hem zou leren kennen omdat ik Ingrid tot het soort mensen reken dat beter een karakter kan doorgronden. En ze gaf hem een negen op tien. Omdat ik een man ben en hem niet kan/mag taxeren op fysieke kwaliteiten, doe ik er een puntje af. En dan weer een half punt er bij voor Lizzy en Zoë, zijn schatten van honden.

Rockport is een prachtig vissersstadje met uitsluitend woningen in hout, een beetje slaperig in de lente maar vast wel een drukke trekpleister in de zomer. We gingen de eerste dag eerst op wandel door het zonnige binnenstadje met super pittoreske geveltjes, en daarna mocht ik met Syb's jeep (die overigens niet zou misstaan in Haïti) gaan shoppen in Gloucester, zo'n tien kilometer verder op. 

En lap, precies op onze eerste dag in de Verenigde Staten, op de eerste dag dat ik terug met een auto rijd na zeven maanden, gaan we al de bon op. Parkeermeters worden blijkbaar van zeer dichtbij gevolgd, we zijn per slot van rekening in Amerika. Tien minuten over de tijd: 15 USD mijnheer!










Voor de rest niks dan highlights te melden. Een douche met warm water, internet 24/7, en last but not least Frits, een bijzonder hartelijke Nederlander, Sybs vriend sinds de studententijd, die in Rockport bezig is met het renoveren van zijn huis met zicht op de oceaan. Straks, als het af is, gaat hij het op weekbasis en voor veel $$$ verhuren aan bemiddelde toeristen.

OSAMA DOOD

Osama Bin Laden dood? Kon dat niet een dag of twee wachten?

Wij vertrokken op maandag 2 mei uit Haïti naar Boston maar hadden daar drie vluchten voor nodig: Port au Prince - Miami ; Miami - New York ; New York - Boston. En hoewel we allebei ziek waren, keken we er echt naar uit. Tot we te maken kregen met extreem veel veiligheidscontroles. 
Op een bepaald moment ging het zo ver dat we op een afstand van 30 meter TWEE keer schoenen moesten uit doen, broeksriem uit, horloge uit, portable uit rugzak, enfin je kent die procedure wel - maar dat is na één keer wel meer dan voldoende. Deze keer kregen we dus die grondige controle nummer één door de luchthavenautoriteiten, daarna een roltrapje op en vlak na die roltrap grondige controle nummer twee door American Airlines.



Wij wisten op dat ogenblik nog niet dat Osama Bin Laden daar misschien voor iets tussen zat, maar toen we die avond in Boston uit het vliegtuig stapten en ik voor het eerst het nieuws op de voorpagina van een krant zag, begreep ik plots waarom ik die dag vijf keer (echt waar) mijn schoenen had moeten uit doen. 

Onze bagage moet er redelijk verdacht hebben uitgezien, want één valies was in Miami blijven steken en de andere in New York. Die avond poetsten wij onze tanden met tandenborsteltjes van American Airlines. 

PS: ik vind hun tandpasta beter dan het eten dat ze op het vliegtuig serveren.