Open brief aan mijn buurman

Beste Jos,

Wat ben jij toch een goede buurman!

- Je hebt geen hond die tussen 22.00 uur en 06.00 uur blaft of jankt
- Je draait geen religieuze haleluja prietpraat tussen 22.00 uur en 06.00 uur
- Je borstelt de inrit niet elke dag om half zes in de ochtend
- Je stookt je afval niet elke avond op vlakbij ons raam

Onze buurman in Haïti doet dat allemaal wel!

Ik heb een geluidsfragmentje opgenomen om je een idee te geven. Deze morgen, iets voor 6 uur, klonk het zo in onze slaapkamer.



Check this out on Chirbit

Ik was helemaal geen fan van 'Tomas staat op' of 'de grote Peter Van de Veire ochtendshow' (hoe lang is de file naar Brussel en dat dertig keer in één uitzending), maar geloof me, die gasten zijn duzend keer beter dan de presentator van de ochtend- en avondshow die we hier elke dag langs ons raam horen binnenwaaien (hoe gelovig ben jij nu precies en dat gaan we meten in hoe hard de luisteraar haleluja kan zeggen).

Het ga je goed daar in Lummen.

Groetjes aan Claire,

Hans

La vallée de Jacmel

Een echte topbestemming kan je het niet noemen, maar toch heeft Jacmel een charme die ik zeer kon waarderen toen ik hier in de maand december was om bij de organisaties Caritas en Ojucah te gaan filmen. Jacmel ligt aan de immer blauwe Caraibische zee. En even verderop ligt de Vallée de Jacmel. Vreemde invulling van een vallei hanteren ze hier: je moet een uur omhoog rijden langs een zandweg om er te raken.

Ik vond de directeur van Ojucah best wel een toffe kerel en hij moet hetzelfde gedacht hebben want toen ik hem onlangs aan de telefoon had, nodigde hij me bij hem thuis uit voor het weekend. Nu, ik wist waar dat was, bij hem thuis: dat is het nieuwe huis van zijn ouders en het ligt helemaal geïsoleerd op de top van een heuvel in de Vallée de Jacmel. Het leek ons wel wat, zo een Haitiaans bad bij een echte boerenfamilie op een heel afgelegen plekje, dus zeiden we ja.

Maar dan moet je natuurlijk de bluts met de buil nemen. Wilner, de directeur zelf, zou niet aanwezig zijn. Zijn neef Yves bracht ons van Port au Prince naar Jacmel en terug en het was duidelijk dat Wilner hem op het hart had gedrukt om het ons zo comfortabel mogelijk te maken. Maar die hartelijkheid wordt allemaal zo dubbel als je in een huis slaapt waarvan je weet dat de ouders allicht hun kamer hebben leeggemaakt voor ons en nu bij de kinderen slapen; of als je weet dat er een gigantisch watertekort in de regio is en iedereen er desondanks op aandringt dat wij een douche nemen; of als je weet dat de buitenlandse gasten eerst mogen eten, voor de rest van de familie aanschuift…

Ik heb de mooiste herinneringen aan de groepjes kinderen die van heinde en ver naar het huis kwamen afgezakt en die zich met veel plezier lieten fotograferen. Of aan de sterrenhemel die nacht, die meer sterren prijs gaf dan ik ooit eerder had gezien. Of aan de stilte die nacht, zeer welkom in deze periode van Carnaval.

De rit van Port au Prince naar Jacmel zaten wij nog alleen in de jeep met Yves, maar toen we zondag terugkwamen liep het plots helemaal anders dan we gedacht hadden. Wij hadden net een mooie ochtendwandeling achter de rug (als je twee uur het zandpad volgt kom je uit aan de zee) onder begeleiding van Yves, toen we met zijn negenen (7 volwassenen en 2 baby's!) in één auto kropen en naar het strand van Jacmel reden. Toen moesten we nog middag eten. Wie gaat het eten en het drinken voor heel die groep betalen? En moeten we straks met zijn allen nog eens drie uur in die auto zitten als sardienen in een doos? Vragen waar we niet zo meteen een antwoord op wisten en die de hele ervaring toch een bittere nasmaak gaven. Onze fout. Die familie wilde alleen maar goed doen, en wij wisten daar geen weg mee.

Volgende keer gaan we met onze eigen auto naar Jacmel en gaan we slapen in een hotel.

Meer foto's? Klik dan op de fotoreeks onderaan.

Vallée de Jacmel