Ik was voor de Kerst in New York. Wie dat verhaal wil lezen, moet even naar de tab "english" bovenaan de pagina gaan.
Tijd voor een nieuw bed. Niet dat ik op de grond sliep. Maar mijn bed was een miskoop van Lies. Ze had een queen size gekocht en na de levering bleek het een maatje kleiner te zijn. Voor mij was dat best ok, maar nu er binnenkort iemand bij gaat komen, moest ik opnieuw naar de beddenwinkel. 500 dollar voor een beddenbak, een matras en zes pootjes, niet niks.
Een bed kopen is één ding, een bed thuis krijgen is nog wat anders. Voor 15 dollar extra willen ze het bed wel thuis leveren. En omdat Lies en Joe en ikzelf nog altijd geen deftig vervoer hebben, vroegen we of we met de beddenleverancier mee naar huis mochten. Dat was geen probleem.
Ze binden het bed op het dak van een taptap, zoals je ziet op de foto. Ik vond het zelf een heel aangename rit, omdat ik meestal helemaal gewrongen tussen twaalf andere mensen in krek hetzelfde soort taptap zit. Het was even echt genieten.
Heel even maar. Want de pootjes pasten niet onder het bed. Bovendien waren de voorziene gaatjes in de beddenbak beschadigd zodat de schroefdraad van de pootjes er geen grip op kreeg.
Vandaag loop ik dus rond met die zes pootjes in mijn rugzak en ga ik terug naar de winkel. Maar eigenlijk zou ik ook de beddenbak integraal willen ruilen. Ik vrees dat het gaat eindigen met zes cementblokken onder mijn bed. Er is een bouwhandelaar (enfin er staat elke dag iemand naast een hoop stenen op straat) niet ver van ons huis. Ik schat dat ik sterk genoeg ben om twee cementblokken in één keer te dragen. Dat wordt dus drie keer op en af. En daarmee zit mijn agenda op zaterdagvoormiddag ook weer vol.
