Maura and Erik in SAUNDERSTOWN

After a week of New York, I was craving for panoramic views that did not include skyscrapers and Starbucks coffee places. So I contacted Maura and Erik. They live in Saunderstown, a tiny little village on Rhode Island. 

Rhode Island not exactly one island, but it's a bunch of island all connected to one another with bridges and/or ferrys. It actually is also the tiniest state of the United States.The most touristic place on Rhode Island is Newport because of its history with mansions and parties, held for the rich and famous. We're talking about a timespan between 1870 and 1880, the so-called gilded age when rich bankers would have their summer houses prepared in Newport and spend like 700.000 usd (in those days!) for the summer. The rapid economic growth was creating mansions like The Breakers and Rosecliff, all of them along the coast in Newport.

I'm not staying in one of those mansions, but in this beautifully shaped barn as you can see in the picture below.

First night we go out for a dinner picknick in the sailing club a mile down the road.

I have to share this space with three horses in the stable next to my bedroom, with some chickens and a couple of rabbits. All of a sudden, Manhattan seems like a zillion years away.

From here to Newport takes about an hour with the local bus. I spend a relaxing day in Newport, visiting some of the mansions and walking a 3 miles cliff walk, which is not easy if you have to walk all of it on Crocs and in the mids of thick layers of fog... Because Newports position to the ocean it often tends to get foggy in the afternoons, especially on hot days in the early summer, when the ocean is still cool and the surrounding winds are way much hotter.

Maura and Erik have three kids, three boys between 15 and 21 years old. That makes their house a very busy place where meetings have to be scheduled and agendas have to get lined up. All of them are into sailing, but the oldest one, Andrew, set of on a huge sailing boat a week ago across the atlantic ocean. He joined in with a sailing race from Newton to England and that's really a very big deal to him (and also to his mother). Every day he updates his blog and you can follow his tracks on http://www.sayreinnewzealand.blogspot.com/

The last night I made quiche for the family - as usual - with leeks and salmon. And I let the dog out for a late evening walk. Kelly is 14 years old but still in very, very good shape. There is something about this family: everyone - even the animals - are very fit. One of the horses is 40 (FORTY) years old. Respect.

Thanks Maura and Eric, I hope to be able to host you one day in Belgium!

New York, Astoria

Ik verbleef een week in Astoria.


Astoria is een wijk in Queens, net buiten Manhattan. Om in metrotijden te spreken: Astoria is 30 minuten metro van Fifth Avenue (de Apple Flagship store!). Een heel klein appartement met twee kamers begint er aan 280.000 usd, plus een maandelijkse onderhoud fee van 650 usd. (Om opnieuw de vergelijking te maken: een gelijkaardig appartement zal op Fifth Avenue 1 miljoen usd kosten.) Parveen kocht tien jaar geleden een appartement in de wijk Astoria. Nog vijf jaar afbetalen en dan is het van haar. Ondertussen is de buurt erg in trek, je vindt er een mix van griekse restaurants, japanse sushi bars, coffee shops, arabische wijken en enkele musea. Nauwelijks toeristen.
Ik bezocht twee grote musea in Astoria: het moma ps1, en het Noguchi museum. In het Moma PS1 was een aparte tentoonstelling van maskers, het soort maskers dat je thuis doorgaans met SM toestanden zou associëren. En verder was er een tweede luik van een tijdelijke tentoonstelling van de Belgische artiest Francis Alÿs. Die kerel woont nu al jaren in Mexico, en hij doet er rare dingen. Zoals: met een groot ijsblok door Mexico city lopen en zien hoe ver hij daar mee komt eer het volledig is gesmolten. Of: met een revolver in de hand door Mexico city lopen en met de camera registreren hoe lang het duurt eer een squad team van de politie hem arresteert. 
Het andere museum is een ode aan het werk van de Japanse sculpteur Noguchi. Ik had van de man nog nooit gehoord, en ik zal zijn hand nooit kunnen schudden vanwege dood, maar zijn kunst leeft verder in vereeuwigde stukken gebeeldhouwde rots en in een prachtig museum met unieke - Japanse - tuin. Ik kreeg er zowaar een privé rondleiding. Het was een redelijk interactieve rondleiding, zo eentje waarbij de gids eerst vraagt wat je er zelf van vindt (en als er maar één mens in de groep zit, kan je er niet onderuit...). De gids in kwestie moet nogal geschrokken zijn van mijn reacties, maar toen ik zei dat ik van België was, vond ze het wel oké. Tenminste een buitenlander in de zaal... 

Noguchi

Goed, nu ik toch aan het hoofdstuk kunst en cultuur bezig ben, zal ik het rijtje maar afmaken. In Manhattan zelf ging ik naar het Moma, waar je natuurlijk altijd uren kan slijten, maar dit keer was er een leuke tijdelijke tentoonstelling over het Duitse Expressionisme en een verdieping met niks dan werken van een fotograaf uit het voormalige Rusland: Boris Mikhailov.

Duits Expressionisme

Boris Mikhailov

En tenslotte ging ik samen met Parveen kijken naar de tentoonstelling van het werk van mode icoon Alexander McQueen die vorig jaar zelfmoord pleegde en toen dood was. Daarvoor moesten we wel een dik uur aanschuiven in het Metropolitan Museum. Uiteindelijk, moet ik toegeven, was het dat wel waard. Ik had, zoals gewoonlijk, nog nooit van de man gehoord, maar toen Parveen me vertelde dat hij de schoenen ontwierp voor Lady Gaga, begon mijn frank te vallen. Nu, alles aan deze tentoonstelling was overweldigend. De kleren, uiteraard, maar ook de decors, de opstelling, de muziek, de belichting. Op een bepaald ogenblik kregen we een hologram video te zien waarin Kate Moss een jurk toont op muziek uit de film Schindlers List. Om kippenvel van te krijgen. Op YouTube vond ik een identieke versie waarin enkel het hologram aspect ontbreekt:

Stuk voor stuk indrukwekkende opstellingen in de Met.

Het Tennement museum stond ook nog op mijn lijst, maar ik ben tot in Orchard street geraakt en toen ik zag hoeveel de inkom was, heb ik het daar bij gelaten. Bon, Orchard street is een hele mooie straat!

Over naar de gastronomie. Wel, dat is een groot woord in de Verenigde Staten, omdat eten naar mijn gevoel hier veel meer met kwantiteit dan met kwaliteit te maken heeft. Maar soit, dit zijn de dingen die ik bezocht:


Katz delicatessen, wereldberoemd en superdrukke eettent in Manhattan. Iedereen, locals én toeristen, komt er om de fameuse Pastrami sandwish te eten. Geserveerd met pickels! Veel te veel vlees, veel te weinig sandwish, maar wel lekker!

Nathan famous hotdog Dé klassieker onder de hotdogs is in de buurt (en gelijknamige metrostop) Coney Island. Dat is een dik half uur metro uit Manhattan, vlakbij de boardwalk langs de oceaan. Een gewone hotdog met niks meer dan een sandwish, een frankfurter worst en mosterd, kost 3,75 usd. Maar zelfs op dit ongewone uur (11 uur in de ochtend) staan er mensen aan te schuiven. Ook bijzonder is de jaarlijkse vreetwedstrijd die internationaal veel persaandacht krijgt. Zie het artikel uit de Standaard onderaan.

Bron: De Standaard, 5 juli 2011

Daarna liep ik over de boardwalk van Coney Island tot Brighton Beach. Het is een beetje een droevig stukje New York, met een pretpark langs de dijk en heel veel mensen die zonder gêne hun overgewicht tentoonstellen middels bikini's en korte rokjes. Zo iemand uit de zee halen als die aan het verdrinken is, is dat eigenlijk wel een noodgeval? Een vraag waar good old David Hasselhoff van Baywatch allicht nooit bij stil hoefde te staan: hij kreeg alleen maar beeldschone drenkelingen in zijn zandbak.

Terug naar de afdeling voedingswaren. Het is voor vele New Yorkers een hobby om tijdens de week reviews in kranten te lezen over nieuwe 'fancy' restaurantjes of barretjes die zijn open gegaan, en die dan in het weekend zelf te gaan uittesten. 


Diezelfde hobby bracht ons op vrijdag tot diep in Queens, in een echte Chinatown wijk (er is ook een hele bekende Chinatown in Manhattan zelf, maar daar lopen evenveel toeristen rond dan Chinezen). We gingen noodles eten bij Xi'ian in The Golden Mall  (http://www.xianfoods.com/). Dit was echt op z'n Chinees, het restaurantje was superklein en zat ingesloten in een kelder van een Chinees shoppingcenter. De vloer was verschrikkelijk vuil en je wilde er zeker niet naar het toilet gaan, maar de noodles, man die noodles waren de max zo lekker. Ik heb in heel Manhattan nergens zo lekker kunnen eten voor 6 dollar.


Daarnaast gingen we ook eend op zijn Thais eten bij Ayada Thai. Ook dit restaurantje lag in Queens, en een collega van Parveen, David, woont er vlakbij. We hadden met hem afgesproken. Wel vreemd dat je in dit soort restaurants geen alcohol vindt, maar je bent altijd welkom om je eigen drank mee te brengen. En dat is precies wat David ook deed. Hij had voor ons allemaal een pintje bij. (Nu ik het over bier heb: hoe zou het met 'Omer' zijn?)


Afgelopen zaterdag gingen we op stap in Greenwich Village in Manhattan. We kwamen achtereenvolgens terecht in de Spotted Pig (aperitief), de Sevilla (spaans restaurant, lekkere paella), Gottino (een fles Lambrusco, rode schuimwijn) en Highland (digestief) . Ons gezelschap voor die avond: Shelly, één van Parveens beste vriendinnen, Tom, een vriend van Shelly, en Ritchie, een vriend van Parveen.


Een belangrijk ontbijt dat je niet mag overslaan als je in de States bent, is de 'everything bagel with lox, cream cheese, capers and onions'. Maar dat was enkel voor de vierde juli (en als ik me goed herinner ook één keer toen we logeerden bij Ania en Josh in Willington), voor de rest bleef het meestal bij 'iced coffee with cream, no sugar'.


Happy 4th of july! Met die wens begroeten alle Amerikanen elkaar op vier juli. En daarmee heb ik drie belangrijke feestdagen in de VS kunnen afvinken: kerstmis, Memorial Day (laatste maandag van mei) en the fourth of july. En altijd weer die vlaggen! Bij kerstmis waren de meeste gelukkig ingesneeuwd, maar feit blijft dat de doorsnee Amerikaan helemaal niet vies is van een flinke portie vaderlandsliefde. Barack Obama sluit elke speech af met 'God bless America!'. Ik denk niet dat zoiets verf zou pakken in België. 
Vier juli is ook een reden om hele vrachten vuurwerk de lucht in te schieten. Het begint al op 1 juli, en de knallen blijven doorgaan tot om en bij de achtste (tiens, was die van daarnet voor mijn verjaardag?). 
We keken naar de zonsondergang boven de rivier vanuit Astoria Park en daarna naar het vuurwerk. Ik heb beter gezien in Hasselt. Iemand vertelde me achteraf dat we niet naar het grootste vuurwerk aan het kijken waren (in centraal Manhattan, een event dat overigens al jaren na elkaar zwaar gesponsord wordt door Macy's). En inderdaad, zoiets als op de foto hieronder (gevonden op de website van 'macy's july 4th fireworks photos') hebben wij niet gezien.


Toen ik op vijf juli vertrok met al mijn bagage (voor het eerst met twee Tumi valiezen plus een rugzak op stap!) was het buiten dertig graden. Ik had een week lang nauwelijks een wolk gezien boven New York. Inmiddels, in België: regen?