TOMAS

Eindelijk eens mogen werken! Ik krijg nogal wat mailtjes van mensen die vragen wat ik hier precies kom doen? Wat soort werk die illustere Broederlijk Delen-coöperant Hans precies gaat uitvoeren? 

Wel, daar ben ik nog niet helemaal uit. Zowel de altijd afwezige directeur Ronald als de redelijk afwezige directeur Gotson hebben mij beloofd om het daar binnenkort eens over te hebben. 

Dus leer ik ondertussen de studio en haar medewerkers kennen. 

Er is behoorlijk wat materiaal en het is van goede kwaliteit. Even een technische inventaris: twee Macbook pro's met FCP, één Sony Z5u camcorder met memory dock (HDV), één kleine Panasonic HDC -TM300 HD camcorder, twee statieven, twee microfoons, één wireless microfoonsetje van Sennheiser, een cameralampje, en twee externe harde schijven. Er is ook nog een Sony PD170 camcorder met statief, maar die raakte op 12 januari jammer genoeg zwaar beschadigd en dient nu enkel als backup. Verder heb ik zelf een Macbook Pro met FCP en een Canon D7 bij me, een Zacuto Z-finder, een Rhode microfoon en een monopod. Al het audiovisuele materiaal van Groupe Medialternatif zit in één grote rommelkast en het is mijn bedoeling daar eerstdaags eens grote kuis in te houden. Eerste werkje, dacht ik zo.

Voor de aardbeving had ieder zijn eigen bureel, maar het ganse gebouw is op 12 januari ingestort en het team van GMA (Groupe Medialternatif) zit nu dicht bij elkaar in één ruimte. Gotson, de directeur, Evelyne, de secretarese, Ralph, de journalist, Francesca, de journaliste, Beethoven en ik. Er is ook nog een chauffeur die enkel opdaagt als de auto start en dat is niet zo vaak en tot slot is er nog een huishoudster die koffie zet en s' middags eten haalt.

Vrijdag 5 november. Ik noem het mijn eerste echte werkdag. Door de onheilspellende aankondigingen van cycloon Tomas had iemand binnen de regering beslist dat alle economische activiteiten op vrijdag onderbroken werden. Iedereen werd aangeraden thuis te blijven. Van die verplichte congé heb ik alvast niet veel gezien. Gotson belde me rond een uur of 11 thuis op. Hij wil in de tentenkampen wat sfeerbeelden van overstromingen en evacuaties gaan filmen en eventueel ook enkele getuigenissen van bewoners opnemen. 

Ik trek mijn regenjas aan, neem een Snickers en mijn camera mee en rij samen met de chauffeur en met Beethoven (zalig, helemaal geen verkeer op de straat!) naar een tentenkamp. Nu moet ik zeggen dat het op dat moment helemaal niet zo erg aan het regenen of waaien was. Maar iemand wist ons wel te vertellen dat sommige mensen uit voorzorg vanuit het kamp naar een overdekte zaal waren geëvacueerd. Toen we daar aankwamen was er net een vrachtwagen bezig met het uitdelen van dekens en voedsel. Beethoven wist er een misnoegde man te strikken die voor de camera wilde getuigen over de mensonwaardige omstandigheden waarin hij en zijn zoontje terecht waren gekomen. Aan en rond die vrachtwagen werd behoorlijk wat geduwd en getrokken. Ik probeerde bijna het handje van Beethoven en de chauffeur vast te houden:) Het lukte me toch om de interviews op te nemen. Beethoven zorgde voor de invulbeelden.

Gotson belde me vrijdagavond op met de vraag alvast te starten met de montage, want hij wilde op zaterdag middag iets kunnen voorstellen op een persconferentie. En zo kwam het dat ik op vrijdagavond met de hulp van Lies de beste stukjes uit de interviews zat te selecteren en een structuur maakte van de reportage. Het werden een dikke drie minuten waar ik niet helemaal tevreden over was. Een teleurstellend non-item eigenlijk: er waren helemaal geen weggewaaide tenten of geen lelijke overstromingen. (Tussen haakjes: we waren iets te vroeg op pad want drie uur nadat we terug thuis waren van de opnames begon het uren aan een stuk hevig te regenen - dan wil je niet in een tent zitten, neem dat van mij aan.)

Zaterdagvoormiddag kwam Gotson naar mij thuis om de reportage te beoordelen. Hij vond het super. Zaterdagmiddag om 14 uur stond het item op de website van Alterpresse en op YouTube. 

Montcel

Hotel Montcel vindt het nodig om elke dag een lelijk reclamespotje op de Haïtiaanse Nationale Televisie te tonen. 

In werkelijkheid zien het hotel en de omgeving er stukken beter uit dan wat de advertentie belooft. Montcel is opgevat als een ranch; er staan op een terrein van diverse hectaren verschillende chalets met telkens een kamer of vier. Centraal ligt het hoofdgebouw met de administratie en het restaurant met het mooie terras. Van op dat terras heb je een fantastisch zicht naar beneden. Je ziet tot helemaal onder aan de berg, waar Port au Prince in de zon zit te verbleken, en daarachter zie je de Caraïbische zee met een paar grote tankers die even buiten de kust voor anker liggen. 

We zitten op 1650 meter hoogte en dat verklaart natuurlijk het temperatuurverschil. Elke dag stijgt de temperatuur hier tot 22 graden en 's nachts kan het tot 5 graden koud worden. Ik geniet van de natuur en maak lange wandelingen tot ik de twee mannen tegenkom die ons de dag ervoor de auto hebben helpen duwen. Ze proberen mij zo ver te brengen dat ik voor hen "een motorfiets" koop. Eentje voor hun twee, dat is voldoende. 

Ik ben bijna beledigd. Is het simpele feit dat ik een blanke ben, reden genoeg om onbeschoft te worden? Sinds wanneer ben ik Sinterklaas? Ze vragen mij mijn gsm nummer, ik geef hen dat van Beethoven. Dat hij dat maar oplost. Ook niet mooi van mij, maar per slot van rekening heeft hij hen om hulp gevraagd. Ze bellen nog diezelfde dag naar Beethoven en hij legt hen uit dat de 'blanc' niet bereid is dat kado te geven. Hij komt overeen dat de heren 300 gourdes krijgen (omgerekend 7 euro) voor hun hulp. De mannen stappen heel de weg naar het hotel om dat geld te komen ophalen. Vraagt een van hen toch nog fijntjes aan mij of ik zijn dochtertje niet wil betalen om naar school te gaan. De megasalarissen van de duizenden medewerkers van de Verenigde Naties die hier zitten, of de torenhoge soldij van de honderden officieren van de vredesmacht MINUSTA: daar moeten we het later maar eens over hebben.

Maar ik wijk af. Op zondagavond organiseert de eigenaar een live optreden van een redelijk bekend zangeresje dat onlangs een zangwedstrijd won op tv. Het optreden is super en de zaal is enkel verlicht met kaarslicht. Zalig. Daarna gooit de disc jockey er een paar Kompa's tegen aan, dat is hier in Haïti naast Racine het meest populaire genre. Nadette, de vriendin van Beethoven, danst met mij een trage Kompa. Mijn eerste. Ze zegt dat ik het goed doe.

Die nacht slaap ik prima onder de twee dekens en een sprei. Morgen terug naar de hitte!