Sen Mak

Mijn mototaxi-chauffeur heet Sen Mak. Hij doet het al twintig jaar. Is de oudste in de stal. Er is een soort van pikorde tussen mototaxi's, me dunkt. Maar Sen Mak leidt al enige tijd Delmas 75, de buurt waar ik woon. Hij krijgt dus alle 'blancs': verder dan dat kan je helaas niet doorgroeien in deze taxibusiness. En wat wil een 'blanc'? Veilig aankomen op de plek waar hij naar toe wil. Dat heeft Sen Mak wel begrepen: hij rijdt altijd erg rustig en als ik eens een keer mijn helm vergeet, gaat hij direct in alarm modus. Mijn helm, dat is die fietshelm die je op de foto ziet.

Verder hanteert Sen Mak ook het vaste principe dat een 'blanc' meer betaalt dan 'un nègre'. Maar het tarief valt mee: omdat ik elke dag met hem werk, heeft hij zijn prijs naar beneden gehaald: 250 gourdes per dag (5 euro).





Een principe dat Sen Mak nog niet meester is, is op tijd komen. Ik heb hem eens een eenvoudig voorstel gedaan: "als je meer dan een kwartier te laat op de afspraak verschijnt, geef ik je die dag geen 250 gourdes maar slechts 200 gourdes; maar omgekeerd kan jij ook geluk hebben Sen Mak, want als ik meer dan een kwartier te laat ben, krijg je die dag 300 gourdes. Iedereen kan winnen, iedereen kan verliezen." Sen Mak vond het geen goed idee en omdat ik eigenlijk niks beter kan krijgen dan hem, ben ik hem maar als mijn vriend gaan beschouwen.

Elke dag komt hij mij thuis om half acht afhalen met zijn 125 cc van Chinese makelij, en komt hij me opnieuw om half vijf aan mijn bureau ophalen. In mijn buurt, die dus ook de zijne is, kent hij iedereen. De politie: zijn vrienden. De kleine handelaartjes langs de straat op Delmas 75: zijn vriendinnen. Alle voetgangers: zijn vijanden.

Soms vraagt hij me om twee of drie dagen vooruit te betalen, om het schoolgeld van zijn kleindochter te betalen. Ik maak daar geen gewoonte van, maar omdat hij zo goed de gaten in de weg weet te ontwijken, heeft hij wel eens een keer recht op een extraatje, me dunkt.