Montcel

Hotel Montcel vindt het nodig om elke dag een lelijk reclamespotje op de Haïtiaanse Nationale Televisie te tonen. 

In werkelijkheid zien het hotel en de omgeving er stukken beter uit dan wat de advertentie belooft. Montcel is opgevat als een ranch; er staan op een terrein van diverse hectaren verschillende chalets met telkens een kamer of vier. Centraal ligt het hoofdgebouw met de administratie en het restaurant met het mooie terras. Van op dat terras heb je een fantastisch zicht naar beneden. Je ziet tot helemaal onder aan de berg, waar Port au Prince in de zon zit te verbleken, en daarachter zie je de Caraïbische zee met een paar grote tankers die even buiten de kust voor anker liggen. 

We zitten op 1650 meter hoogte en dat verklaart natuurlijk het temperatuurverschil. Elke dag stijgt de temperatuur hier tot 22 graden en 's nachts kan het tot 5 graden koud worden. Ik geniet van de natuur en maak lange wandelingen tot ik de twee mannen tegenkom die ons de dag ervoor de auto hebben helpen duwen. Ze proberen mij zo ver te brengen dat ik voor hen "een motorfiets" koop. Eentje voor hun twee, dat is voldoende. 

Ik ben bijna beledigd. Is het simpele feit dat ik een blanke ben, reden genoeg om onbeschoft te worden? Sinds wanneer ben ik Sinterklaas? Ze vragen mij mijn gsm nummer, ik geef hen dat van Beethoven. Dat hij dat maar oplost. Ook niet mooi van mij, maar per slot van rekening heeft hij hen om hulp gevraagd. Ze bellen nog diezelfde dag naar Beethoven en hij legt hen uit dat de 'blanc' niet bereid is dat kado te geven. Hij komt overeen dat de heren 300 gourdes krijgen (omgerekend 7 euro) voor hun hulp. De mannen stappen heel de weg naar het hotel om dat geld te komen ophalen. Vraagt een van hen toch nog fijntjes aan mij of ik zijn dochtertje niet wil betalen om naar school te gaan. De megasalarissen van de duizenden medewerkers van de Verenigde Naties die hier zitten, of de torenhoge soldij van de honderden officieren van de vredesmacht MINUSTA: daar moeten we het later maar eens over hebben.

Maar ik wijk af. Op zondagavond organiseert de eigenaar een live optreden van een redelijk bekend zangeresje dat onlangs een zangwedstrijd won op tv. Het optreden is super en de zaal is enkel verlicht met kaarslicht. Zalig. Daarna gooit de disc jockey er een paar Kompa's tegen aan, dat is hier in Haïti naast Racine het meest populaire genre. Nadette, de vriendin van Beethoven, danst met mij een trage Kompa. Mijn eerste. Ze zegt dat ik het goed doe.

Die nacht slaap ik prima onder de twee dekens en een sprei. Morgen terug naar de hitte!